The Fall of the West in Mesopotamia

The Fall of the West in Mesopotamia: Repeating Mistakes in Syria and Iraq

Dr. Evangelos Venetis

Head of the ELIAMEP Middle East Research Project

The current situation in Iraq is not surprising. It was foreseen in the August 2013 article in the Kathimerini titled 'Mesopotamia is after the Mantle of the Prophet," highlighting the geopolitical instability in Iraq despite that the international and Greek media were dealing with Syria, where (the latter) was not concerned with the economic crisis in Greece. Iraq was a “simmering volcano.”

Today Iraq is destabilized because of the repeatedly frivolous and unrealistic foreign policy decisions of the U.S. and Britain in 2003 (the US-British invasion of Iraq and fall of Saddam Hussein) that unleashed the forces of destabilization of Al-Qaeda in Mesopotamia. Similarly, the persistence of the West on the issue of Syria in the last three years to oust the Assad leadership of the country is repeating the same tragic error of 2003 in Iraq. The operational skill and influential Sunni Wahhabis in Iraq today have was consolidated in Syria and the experience gained against Assad. The West desperately wanders without knowledge of developments in the region: On the one hand it supports the Wahhabi Sunnis in Syria and on the other they are its enemies in Iraq.

The severity of the situation in Iraq is illustrated by the fatwa of the Shiite Grand Ayatollah Sistani urging Shiites to fight against the Wahhabis. When the elder Sistani and the so-called apolitical one of the Shiite clergy, made such a statement, it is easy to understand the magnitude of the war in Iraq. Yes, the West needs to understand that Iraq is now at war not in a crisis. The main challenge now is securing the unity of Iraq whilst the trisection of the country seems to be closer than ever.

The attitude of the West in Iraq should be figured out in connection with its policy in Syria and its stance to Assad. The West is challenged to choose allies in the region. The western policy of instability cannot but destabilize the Middle Eastern countries one after the other. No doubt the destabilization of Iraq and Syria comes from the Arab Peninsula, a U.S. ally in the region. If the West does not establish a realistic policy in the region immediately, then the power vacuum will be filled by regional powers both Sunnis and Shiites. But then it will be too late for the West and for Greece with Iraqi refugees arriving on the doorsteps of Europe...

 ***

Το δις εξαμαρτείν και η πτώση της Δύσης στην Μεσοποταμία:

Το κενό ισχύος στο Ιράκ και την Συρία

Δρ. Ευάγγελος Βενέτης,

Υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής - ΕΛΙΑΜΕΠ, e.venetis@yahoo.com

*Συγγραφέας του Ο Ελληνισμός στο Σύγχρονο Ιράν (1837-2010), Αθήνα 2011.ISBN: 978-960-7498-85-1.

Η σημερινή κατάσταση στο Ιράκ δεν αποτελεί έκπληξη. Όπως καταδείξαμε και τον Αύγουστο του 2013 στο άρθρο της Καθημερινής «Η Μεσοποταμία φλέγεται για το Χρίσμα του Προφήτη», είχε προβλεφθεί η γεωπολιτική έκρηξη και αστάθεια του Ιράκ παρότι τα διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ ασχολούντο με τη Συρία, όταν (τα τελευταία) δεν ασχολούντο με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Απλώς το Ιράκ ήταν «ηφαίστειο που σιγόβραζε».

            Σήμερα το Ιράκ αποσταθεροποιείται λόγω των επανειλημμένων επιπόλαιων και μη ρεαλιστικών αποφάσεων της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και της Βρετανίας το 2003 (αμερικανο-βρετανική εισβολή στο Ιράκ και πτώση Σαντάμ Χουσέιν) που απελευθέρωσαν τις δυνάμεις της αποσταθεροποίησης της Αλ-Κάιντα στην Μεσοποταμία. Παράλληλα η εμμονή της Δύσης στο θέμα της Συρίας την τελευταία τριετία να εκδιώξει τον Ασσάντ από την ηγεσία της χώρας αποτελεί επανάληψη του ίδιου τραγικού λάθους του 2003 στο Ιράκ. Η επιχειρησιακή δεινότητα και επιρροή των Σουνιτών Ουαχαβιτών στο Ιράκ σήμερα έχουν τις βάσεις τους στην Συρία και την εμπειρία που απέκτησαν εναντίον του Ασσάντ. Η Δύση παλινδρομεί απελπισμένα χωρίς γνώση για τα τεκταινόμενα στην περιοχή: αφενός στηρίζει τους Ουαχαβίτες Σουνίτες στην Συρία αφετέρου τους βρίσκει μπροστά της στο Ιράκ.

            Η κρισιμότητα της κατάστασης στο Ιράκ καταφαίνεται από την φάτουα του Σηίτη Μεγάλου Αγιατολλά Σιστανί να πολεμήσουν όλοι οι μάχιμοι Σηίτες. Όταν ο υπερήλικας Σιστανί και από τους λεγόμενους «μη πολιτικούς» ιερωμένους του σηιτικού ιερατείου, προβαίνει σε τέτοια ανακοίνωση-κέλευσμα γίνεται κατανοητό το μέγεθος του πολέμου στο Ιράκ. Ναι, η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι το Ιράκ είναι πλέον σε πόλεμο. Κύριο διακύβευμα είναι η ενότητα του Ιράκ με την τριχοτόμηση να φαντάζει κοντύτερα από ποτέ.

            Η στάση της Δύσης στο Ιράκ πρέπει να δομηθεί σε συνδυασμό με την Συρία και την στάση της έναντι του Ασσάντ. Η Δύση καλείται να διαλέξει συμμάχους στην περιοχή. Η πολιτική του «μία στο καρφί και μία στο πέταλο» δεν αποδίδει αλλά αποσταθεροποιεί τις χώρες της Μ. Ανατολής την μία μετά την άλλη. Η αποσταθεροποίηση του Ιράκ και της Συρίας προέρχεται από την αραβική χερσόνησο, σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή. Εάν η Δύση δεν συγκροτήσει ρεαλιστική πολιτική στην περιοχή άμεσα, τότε το κενό ισχύος της θα κληθούν να καταλάβουν οι περιφερειακές δυνάμεις-χώρες της περιοχής είτε του σουνιτικού είτε του σηιτικού κόσμου. Και τότε θα είναι αργά για την Δύση αλλά και για την Ελλάδα με τους ιρακινούς πρόσφυγες να καταφθάνουν στο κατώφλι της …