Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Lebanon Displaying Violence Restraint

Ψυχραιμία στο Λίβανο

Καθημερινή, 24/08/2013

Δρ. Ευάγγελος Βενέτης,
Υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής - ΕΛΙΑΜΕΠ

*Συγγραφέας του Ο Ελληνισμός στο Σύγχρονο Ιράν (1837-2010), Αθήνα 2011.ISBN: 978-960-7498-85-1.


«Θα σας κυνηγήσουμε και στην Κόλαση, αν χρειαστεί,» είχαν απειλήσει οι Σουνίτες Ουαχαβίτες στην Συρία τους Σηίτες μαχητές της Χεζμπολλά του Λιβάνου, όταν οι τελευταίοι τον περασμένο Μάιο συμμετείχαν πλάι στον στρατό του Ασσάντ στην μάχη του Κουσέιρ. Η ήττα των Ουαχαβιτών στο Κουσέιρ σήμανε την υποχώρησή τους, προκαλώντας την αναμενόμενη οργή τους. Χρειάσθηκε να περάσουν δύο μήνες και οι Ουαχαβίτες άρχισαν να υλοποιούν μέρος της υπόσχεσής τους.
            Η βομβιστική επίθεση σε σηιτική συνοικία της Ν. Βηρυτού την περασμένη εβδομάδα αποδόθηκε σε Σουννίτες και αποτελεί την αρχή της υλοποίησης της σουνιτικής υπόσχεσης. Το αναγνώρισε και ο αρχηγός της Χεζμπολλά Χασάν Νασράλλα, απειλώντας ότι θα πολεμήσει ο ίδιος επικεφαλής της Χεζμπολλά στη Συρία. Λίγες μέρες μετά, μόλις χθες, συνέβη η διπλή βομβιστική επίθεση σε δύο σουνιτικά τζαμιά της Τρίπολης, προπυργίου των Σουνιτών. Στην Χεζμπολλά πήγε το μυαλό όλων.
            Χωρίς να αποκλείεται κανένα ενδεχόμενο, τυχόν επίθεση της Χεζμπολλά εναντίον Λιβανέζων Σουνιτών θα αποτελούσε παραβίαση της πάγιας αρχής της Σηιτικής οργάνωσης περί μη εμπλοκής της σε εμφύλια διαμάχη στο Λίβανο. Έχοντας την εμπειρία του πολέμου με το Ισραήλ το 2006 και αφιερώνοντας μέρος του έμψυχου και υλικού δυναμικού της στην διάθεση του Ασσάντ στον εμφύλιο της Συρίας, η Χεζμπολλά αποφεύγει την πολεμική εμπλοκή της στο Λίβανο και το Ισραήλ, όπως ο Διάολος το λιβάνι.» Γιατί; Το ισχυρό οπλοστάσιό της δεν είναι ανεξάντλητο και το έχει φυλαγμένο για μελλοντική σύρραξη με το Ισραήλ, τον αντικειμενικό αντίπαλό της στην περιοχή. Οι μικρού και μεσαίου βεληνεκούς πύραυλοι της Χεζμπολλά είναι στραμμένοι στο Ισραήλ με την προοπτική να μην χρησιμοποιηθούν αλλόγιστα, διότι στην παρούσα συγκυρία είναι δύσκολο να αναπληρωθούν. Εξάλλου στη Συρία η Χεζμπολλά απέφυγε την χρήση τους περιοριζόμενη κυρίως σε ελαφρύ και φορητό οπλισμό. Παράλληλα κατά τα λεγόμενα του ίδιου του Νασράλλα η απάντηση της Χεζμπολλά δίνεται στο μέτωπο της Συρίας και όχι στο Λίβανο.
            Ανεξάρτητα από το ποιος κρύβεται πίσω από την πρόσφατη επίθεση στην Τρίπολη, ο Λίβανος χρειάζεται σταθερότητα και ειρήνη για το καλό όλων εντός και εκτός της χώρας. Ο δεκαπενταετής εμφύλιος του Λιβανού (1975-1990) αποτελεί γερή παρακαταθήκη για τους Λιβανέζους προς αποφυγή παρομοίων λαθών. Ποιος χαίρεται και ωφελείται από την έριδα μεταξύ δύο αδελφών; Μα αυτοί που είναι εκτός της οικογένειας. Και οι Λιβανέζοι το ξέρουν…


Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

The Brotherhood in Dilemma: Compromise or Warfare

Ώρα μηδέν για την Αδελφότητα: Συμβιβασμός ή ένοπλος αγώνας

Καθημερινή, 19/8/2013

Δρ. Ευάγγελος Βενέτης,
Υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής - ΕΛΙΑΜΕΠ

*Συγγραφέας του Ο Ελληνισμός στο Σύγχρονο Ιράν (1837-2010), Αθήνα 2011.ISBN: 978-960-7498-85-1.

Σχεδόν μία εβδομάδα μετά την αιματηρή καταστολή του στρατού στους καταυλισμούς των Ισλαμιστών διαδηλωτών στο Κάϊρο η Αίγυπτος παραμένει έντονα διχασμένη με πολύ πιθανό τον κίνδυνο να διολισθήσει σε έναν απρόβλεπτο εμφύλιο.
Μετά από αλλεπάλληλες συγκρούσεις στους δρόμους κυρίως του Καΐρου ο στρατός φαίνεται να διατηρεί τον έλεγχο της χώρας υιοθετώντας το επιχειρησιακό δίπτυχο «αποτελεσματική αντιμετώπιση των Αδελφών στο δρόμο και συλλήψεις των ηγετικών τους στελεχών». Η Αδελφότητα από την πλευρά της έχει υποχωρήσει επιχειρησιακά σε επίπεδο πολιτικής ανυπακοής, λόγω του ανωτέρου δίπτυχου του στρατού, και προσπαθεί να αναδομήσει το δίκτυο επιχειρήσεων της, και δη αυτό των ηγετικών της στελεχών, προκειμένου να καταστεί δυνατή η συνέχιση της πολιτικής ανυπακοής.
Ο στρατός έχει αντιμετωπίσει την Μουσουλμανική Αδελφότητα με ιδιαίτερη ωμότητα προκειμένου να «σπάσει» το ηθικό και το φρόνημα των ισλαμιστών και την πολιτική ανυπακοή τους. Ο Σίσι γνωρίζει ότι η αποφασιστικότητα του στρατού συνεπάγεται την αναποφασιστικότητα της Αδελφότητας και αυτό το καθιστά σαφές σε κάθε ομιλία του. Κατά βάθος γνωρίζει ότι ριψοκινδυνεύει πολλά αλλά αποκρύπτει τις ανασφαλείς σκέψεις του επιμελώς. Δίχως αμφιβολία ο στρατός έριξε το γάντι στους Αδελφούς Μουσουλμάνους με το δίλημμα «συνεργαστείτε με τους δικούς μας όρους ή αποσυρθείτε από την πολιτική».
Από την πλευρά της η Αδελφότητα βλέπει ότι επιχειρησιακά δεν είναι σε θέση να διατηρήσει την ίδια αποδοτικότητα πολιτικής ανυπακοής λόγω των διαρκών συλλήψεων των ηγετικών της στελεχών. Αναμενόμενο για τους Αδελφούς. Απόδειξη αυτού είναι ότι ενώ είχαν καλέσει αυτή την εβδομάδα σε καθημερινές διαδηλώσεις, αψηφώντας τον στρατιωτικό νόμο, ήδη από την δεύτερη μέρα αναγκάσθηκαν να αναβάλουν εννέα διαδηλώσεις για λόγους «ασφαλείας», δηλ. διάσωσης των υπαρχόντων ηγετικών στελεχών τους στις διαδηλώσεις.
Με τις υπάρχουσες συνθήκες η Αδελφότητα βλέπει ότι είναι θέμα χρόνου να συλληφθούν όλα τα κεφάλια που κάθε φορά θα αναδύονται από το πλήθος των διαδηλωτών της Αδελφότητας. Άρα η πολιτική ανυπακοή δείχνει να καθίσταται ανεπαρκές μέσο για την Αδελφότητα. Δεν προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, ότι αρχίζουν και πληθαίνουν οι φωνές στις τάξεις της Αδελφότητας για έναρξη ένοπλου αγώνα, ενός αντάρτικου των πόλεων. Είναι σε θέση οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι για κάτι τέτοιο;
Παρά τις σποραδικές ένοπλες παρουσίες στις διαδηλώσεις της, μέχρι σήμερα η Αδελφότητα έχει αποφύγει την ένοπλη αντιπαράθεση. Λόγω των σχέσεων της με την Χαμάς αλλά και ομάδες Ουαχαβιτών και Βεδουίνων στο Σινά, υπάρχει η δυνατότητα εξοπλισμού της, άγνωστο όμως σε τι βαθμό και επάρκεια. Η άναρχη κατάσταση στο Σινά δεν συνεπάγεται αυτόματα και μετάδοση της στις πόλεις της Αιγύπτου, διότι αυτές βρίσκονται υπό τον αποτελεσματικό μέχρι τώρα έλεγχο του στρατού.
Η Αδελφότητα δεν έχει ακόμη καταστήσει σαφή την πρόθεσή της για συστηματική ένοπλη αντιπαράθεση. Εάν υπάρξει βούληση, και όπλα βρίσκονται και δίκτυα δημιουργούνται. Δεν έχει πολλές επιλογές η Αδελφότητα. Έχει φθάσει στο σημείο της κρίσιμης απόφασης: ή καταφυγή στα όπλα για την διεκδίκηση των πολιτικών κεκτημένων της ή επιστροφή στο στρατοκρατικό παρελθόν. Ιδού η ρόδος…





Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

The Civil Disobedience of the Brotherhood

Η πολιτική ανυπακοή της Ισλαμικής Αδελφότητας

Καθημερινή, 14/8/2013

Δρ. Ευάγγελος Βενέτης,
Υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής - ΕΛΙΑΜΕΠ

*Συγγραφέας του Ο Ελληνισμός στο Σύγχρονο Ιράν (1837-2010), Αθήνα 2011.ISBN: 978-960-7498-85-1.


«Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες.» Έλαβε χώρα η πολυαναμενόμενη επέμβαση του στρατού στις δύο πλατείες του Καΐρου. Διαλύθηκαν οι δύο καταυλισμοί των Αδελφών Μουσουλμάνων σε αυτές με ποταμό αίματος. Τήρησε ο στρατός τον λόγο του. Άραγε επέστρεψε η τάξη και ασφάλεια στην Αίγυπτο; Σε καμία περίπτωση. Αντίθετα, όπως και στην περίπτωση του πραξικοπήματος του Στρατηγού Σίσι λίγες εβδομάδες πριν, αντί να διασφαλισθεί το συμφέρον της Αιγύπτου, ο στρατός πέτυχε το αντίθετο, «ρίχνοντας λάδι στη φωτιά» και πολώνοντας στο έπακρο το πολιτικό σκηνικό.
Παρόμοια σήμερα το μόνο που κατάφερε το στρατιωτικό κατεστημένο της Αιγύπτου ήταν να αναιρέσει τα όποια επικοινωνιακά οφέλη είχε αποκομίσει από το Πραξικόπημα, δηλ. να χάσει την στήριξη των φιλελευθέρων Δημοκρατών, όπως δηλώνει η παραίτηση Μπαραντέι από την Αντιπροεδρία, να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια των χριστιανών της χώρας, να συμβάλει σε μία ευρύτερη εξέγερση των Ισλαμιστών και σε άλλες πόλεις της χώρας και κυρίως να θέσει την χώρα υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου για ένα μήνα. Ταιριάζει κάτι τέτοιο, θα έλεγε κάποιος, σε ένα στρατοκρατικό σύστημα, ιδίως μετά από ένα πραξικόπημα και μία στρατιωτική διακυβέρνηση.
Ωστόσο δύο πράγματα φαίνεται να αγνοεί ο στρατηγός Σίσι: αφενός ότι μετά την Αραβική Άνοιξη και την έννομη εκλογική νίκη τους, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είναι διατεθειμένοι να γυρίσουν σπίτι τους, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Αφετέρου ότι η Αίγυπτος βρίσκεται στα πρόθυρα ολικής κατάρρευσης μετά από πολυετή πλέον εσωτερική αστάθεια.
Η Ισλαμική Αδελφότητα από την πλευρά της ανέμενε την σημερινή έκβαση της εξέγερσής της με την αιματηρή επέμβαση του στρατού. Θεωρεί εαυτήν κερδισμένη στρατηγικά και επενδύει στα θύματά της βάσει της ισλαμικής αντίληψης, ότι με το αίμα των μαρτύρων της «ποτίζεται το δέντρο της ισλαμικής παλιγγενεσίας.» Η σημερινή υποχώρηση των Ισλαμιστών από τις δύο πλατείες του Καΐρου με τον τρόπο που έγινε έβγαλε προσωρινά κερδισμένη την Αδελφότητα στο εσωτερικό της χώρας, κατεβάζοντας περισσότερο κόσμο στους δρόμους και άλλων πόλεων και αναγκάζοντας τον στρατό σε περισσότερα μέτρα. Προφανώς η πολιτική ανυπακοή της Αδελφότητας αποφέρει καρπούς, δηλ. την αστάθεια της Αιγύπτου που αποτελεί μέτρο πίεσης στο στρατό προς εξεύρεση πολιτικής λύσης στο διχασμό της Αιγύπτου. Προς το παρόν η πολιτική ανυπακοή για τους Ισλαμιστές είναι το μέσο διεκδίκησης της πολιτικής νομιμότητας στη χώρα και εκτείνεται με την μορφή απεργίας σε κάθε τομέα της οικονομίας.
Ο στρατηγός Σίσι πρέπει να αναθεωρήσει την στρατηγική του έναντι των Αδελφών Μουσουλμάνων και από κατασταλτική-στρατιωτική να την μετριάσει σε συμφιλιωτική-πολιτική. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο αυτή την στιγμή; Είναι, αν και ομολογουμένως όσο περνάει η ώρα είναι λιγότερες οι πιθανότητες πολιτικής συμφιλίωσης. Ο στρατηγός Σίσι καλείται να κατανοήσει ότι το ενδεχόμενο ισλαμοποίησης της χώρας από το νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο της πρέπει να αντιμετωπιστεί πολιτικά και όχι με πραξικοπήματα. Ο Σίσι καλείται να δράσει ως πολιτικός και όχι ως στρατιωτικός. Διακινδυνεύει την σταθερότητα της χώρας του, διότι η πολιτική ανυπακοή των Ισλαμιστών δεν αποκλείεται να μετατραπεί σε ένοπλο αγώνα, καθώς οι Ισλαμιστές της Αιγύπτου δεν είναι μόνοι και τυγχάνουν ιδεολογικής υποστήριξης στον ισλαμικό κόσμο. Ο Σίσι δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του...


Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Mesopotamia after the Mantle of the Prophet

Η Μεσοποταμία φλέγεται για το χρίσμα του Προφήτη

 Καθημερινή, 10/8/2013

Δρ. Ευάγγελος Βενέτης,
Υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής - ΕΛΙΑΜΕΠ

*Συγγραφέας του Ο Ελληνισμός στο Σύγχρονο Ιράν (1837-2010), Αθήνα 2011.ISBN: 978-960-7498-85-1.


Συνήθως περνάει στα “πολύ ψιλά” της ελληνικής και διεθνούς επικαιρότητας η επιδεινούμενη κατάσταση ασφαλείας του Ιράκ με τον εμφύλιο στη Συρία να μονοπωλεί το ενδιαφέρον των ΜΜΕ ανά τον κόσμο. Συρία και Ιράκ όμως αποτελούν γεωπολιτικά μία ενότητα, συναποτελούν τον ιστορικό χώρο της Μεσοποταμίας. Η ενότητα αυτή καθιστά συγκοινωνούντα δοχεία αυτά τα νέα, πολιτικά, έθνη-κράτη, δηλ. ό,τι συμβαίνει στη μία, συμβαίνει και στην άλλη. Και αυτό ισχύει. Ίσως στη Συρία ο εμφύλιος να έχει πάρει διαστάσεις ανεξέλεγκτες και στο Ιράκ όχι μέχρι τώρα. Όμως και στις δύο χώρες συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα: ένας τύποις εθνικός εμφύλιος μεν, κατ΄ουσίαν δε ένας πανισλαμικός εμφύλιος (“φίτνα” αραβιστί) μεταξύ Σουνιτών και Σηιτών. Τί συμβαίνει λοιπόν;
            Οι διαρκείς και αιματηρές βομβιστικές επιθέσεις στο Ιράκ εναντίον των Σηιτών γίνονται με την πρωτοβουλία των Σουνιτών Ουαχαβιτών ανά τον κόσμο και κυρίως προερχόμενων από την Αραβική Χερσόνησο. Μέχρι τώρα οι Σηίτες του Ιράκ και άλλων χωρών έχουν αποφύγει να απαντήσουν εφάμιλλα λόγω του θρησκευτικού διατάγματος (φάτουα) του Σηίτη Μεγάλου Αγιατολλά Σιστανί, ο οποίος τους έχει απαγορεύσει κάτι τέτοιο. Παρολ΄ αυτά μερικές ομάδες Σηιτών απαντούν στις σουνιτικές επιθέσεις με όμοιο ή παραπλήσιο τρόπο. Τα θύματα πολλά εκατέρωθεν. Έχει υπολογισθεί ότι κάθε μέρα πεθαίνουν τουλάχιστον 15-20 άτομα με τις Ουαχαβιτικές επιθέσεις να αποτελούν την πλειονότητα με ποσοστό περίπου 7 προς 10. Πρόκειται για ακήρυχτο πόλεμο εφάμιλλο της Συρίας. Γιατί όμως αυτός ο πόλεμος στο Ιράκ;
            Η εν λόγω αντιπαλότητα Σουνιτών και Σηιτών στο Ιράκ δεν είναι καινούρια. Υφίσταται στον μουσουλμανικό κόσμο για περίπου 15 αιώνες. Ενώ από το 661 μ.Χ. μέχρι το 2003 το σουνιτικό στοιχείο είχε τον πρώτο λόγο στην πολιτική και διοίκηση του Ιράκ και του Χαλιφάτου, η πτώση του Σαντάμ σήμανε την κοσμοϊστορική αλλαγή με την άνοδο των Σηιτών στα πολιτικά πράγματα. Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει δεκτό από τις σουνιτικές χώρες της περιοχής για λόγους θρησκευτικούς. Βλέπετε ότι ο Θεός είναι “ολοζώντανος” στην πολιτική ζωή ακόμη και των “προοδευτικών” μουσουλμανικών ελίτ παρά την μεταποικιοκρατική ίδρυση εθνών-κρατών στα εδάφη του πρώην Οθωμανικού Σουλτανάτου και παλαιότερα του αραβικού Χαλιφάτου. Ανησυχώντας για την αυξανόμενη σηιτική επιρροή από το 2003 στο Ιράκ και την περιοχή, οι Ουαχαβίτες της Αλ-Κάιντα και άλλων οργανώσεων προσπαθούν να ανακόψουν με βομβιστικές επιθέσεις την αυξανόμενη σηιτική επιρροή στον σουνιτικό κόσμο. Στόχος τους; Η σουνιτική ανάκτηση του Ιράκ πολιτικά και η τακτική υποχώρηση των Σηιτών. Ποιό είναι το μεταφυσικό κίνητρο αυτής της σύγκρουσης;
            Χωρίς ουσιαστικές δογματικές διαφορές, τόσο οι Σουνίτες όσο και οι Σηίτες πρεσβεύουν την δική τους προσέγγιση για το ποιος πρέπει να διοικήσει τον κόσμο του Ισλάμ προκειμένου να υλοποιήσει το θεάρεστο σχέδιο για την επικράτηση του θεϊκού νόμου επί γης. Η κάθε πλευρά θεωρεί ότι έχει το χρίσμα του Προφήτη του Ισλάμ για να συνεχίσει το έργο του. Και αυτό το χρίσμα επιζητεί επίμονα και ευλαβικά να επιδείξει. Η εδώ και εκατό χρόνια έλευση του εκσυγχρονισμού και της εκκοσμίκευσης στην πολιτική ζωή των μουσουλμάνων δεν κατόρθωσε να εκριζώσει την μακραίωνη μεταφυσική προσέγγιση της πολιτικής ζωής. Περίτρανα το αποδεικνύει η σύγκρουση Σηιτών και Σουνιτών στο Ιράκ και την Συρία. Είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε στην Μεσοποταμία εδώ και 15 αιώνες.




Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Syrian Refugees and the Endangered Geopolitical Stability

Η προσφυγιά της Συρίας
Σε κίνδυνο η γεωπολιτική σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής

Καθημερινή, 9/8/2013

Δρ. Ευάγγελος Βενέτης,
Υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής - ΕΛΙΑΜΕΠ


Πέραν της στρατιωτικής και πολιτικής πλευράς του συριακού εμφυλίου, υπάρχει το διαρκώς ογκούμενο πρόβλημα των Συρίων προσφύγων. Στα δυόμισι χρόνια του εμφυλίου δύο εκατομμύρια άνθρωποι, και από τις δύο εμπόλεμες παρατάξεις, έχουν αφήσει τις εστίες τους προς αναζήτηση ασφάλειας εντός Συρίας, στις όμορες αυτής χώρες και πιο μακριά. Η ανθρωπιστική κρίση αφορά τόσο στη Συρία όσο και στις χώρες που φιλοξενούν τους πρόσφυγες. Οι αριθμοί είναι ιλιγγιώδεις. Πέρυσι οι Σύριοι πρόσφυγες εκτός Συρίας ανήλθαν σε ένα εκατομμύριο ενώ το 2013 διπλασιάσθηκαν. Στο Λίβανο υπάρχουν 600.000, στην Ιορδανία 500.000, στην Τουρκία 400.000, στο Ιράκ 200.000, στην Αίγυπτο 100.000, στην Αλγερία 25.000, στην Ελλάδα 20.000 και στην Αρμενία 3.500. Πρόκειται για μετανάστευση ως αποτέλεσμα πολέμου, όμοια με αυτή των Παλαιστινίων μεταπολεμικά αλλά και των Αφγανών τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Στο Ιράκ η παρουσία Κούρδων προσφύγων από την Συρία, ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη έξοδο τους αναμένεται να επηρεάσει το Κουρδικό ζήτημα επιταχύνοντας τις διαδικασίες χαλαρής σύνδεσης του συριακού με το ιρακινό Κουρδιστάν. Στην Ιορδανία και το Λίβανο η συνύπαρξη Σύριων και Παλαιστινίων προσφύγων αναμένεται να προκαλέσει κοινωνική και πολιτική ασφυξία στο Αμμάν το οποίο ήδη αντιμετωπίζει προβλήματα με τους Σουνίτες Ουαχαβίτες. Για την Τουρκία οι πρόσφυγες είναι διαχειρίσιμοι και αποτελούν χαρτί γεωπολιτικής επιρροής στην Συρία εφόσον παραμείνουν στην τουρκο-συριακή μεθόριο με προοπτική επανόδου. Η υποδοχή και εγκατάσταση από το αρμενικό κράτος μερικών εκατοντάδων Αρμενίων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και η πρόθεση της Αρμενίας να κατασκευάσει 200 οικίες καθώς και δρόμους που θα συνδέουν το κατεχόμενο για το Αζερμπαϊτζάν Ναγκόρνο Καραμπάχ και τα παρακείμενα αζερικά εδάφη έχει προκαλέσει την άμεση αρνητική αντίδραση του Μπακού. Το Μπακού εκλαμβάνει την εν λόγω πράξη ως παραβίαση του σχετικού ψηφίσματος του ΟΗΕ στo Ναγκόρνο Καραμπάχ, των Συμβάσεων της Γενεύης καθώς και των αρχών και κανόνων που διέπουν το διεθνές δίκαιο. Σύμφωνα με το Μπακού, η εν λόγω κίνηση εκφράζει την πρόθεση του Ερεβάν να συνδυάσει την ανθρωπιστική καταστροφή στη Συρία με την ενίσχυση της κατοχής αζερικών εδαφών. Η εγκατάσταση Αρμενίων προσφύγων από την Συρία στο Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι πιθανόν να επιδεινώσει τις συνθήκες γεωπολιτικής ασφάλειας στην περιοχή και παραπέρα.
Προφανώς η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα η οποία καλείται να σηκώσει το βάρος της φιλοξενίας τόσων, μουσουλμάνων κυρίως, Σύριων μεταναστών. Ο μεγάλος για τα δεδομένα της Ελλάδας αριθμός σχετίζεται με το γεγονός ότι οι Σύριοι πρόσφυγες κινούνται με ευκολία στην τουρκική επικράτεια και είναι σε θέση να φθάσουν στην ελληνοτουρκική μεθόριο γρήγορα και ανεμπόδιστα. Παράλληλα η ελληνική πολιτεία χρειάζεται να επικεντρώσει την προσοχή της και στο ζήτημα της ασφάλειας των Ελληνόφωνων της Συρίας είτε Χριστιανών είτε των λεγόμενων «Τουρκοκρητικών», οι οποίοι αποτελούν δυσαναπλήρωτο πολιτιστικό κεφάλαιο και δεσμό μεταξύ της Ελλάδας και της Συρίας.
Η δυναμική της μετανάστευσης της Συρίας είναι αυξητική. Η παρατεταμένη διάρκεια του συριακού εμφυλίου και το μη ορατό τέλος του στο εγγύς μέλλον καθιστούν την ανθρωπιστική κρίση των προσφύγων μείζον πρόβλημα κοινωνικής και γεωπολιτικής ασφάλειας όχι μόνο στη Συρία αλλά και την ευρύτερη περιοχή, καθιστώντας ζητούμενο την πιστή εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προς όφελος των προσφύγων. Απαραίτητος και άμεσος είναι ο σχεδιασμός και η προετοιμασία όλων των κρατών, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, σε εθνικό και διακρατικό περιφερειακό επίπεδο για την αντιμετώπιση του προβλήματος.



The Syrian refugees and regional geopolitical stability

Evangelos Venetis
ELIAMEP

Apart from the military and political aspects of the Syrian civil war, there is the ongoing Syrian refugee crisis. During the two and a half years of civil war more than two million people from both warring factions have abandoned their homes to seek safety in other areas in Syria, in neighboring and other countries. The humanitarian crisis involves both Syria and the countries hosting Syrian refugees. The numbers are staggering. Last year the Syrians refugees outside Syria were one million while in 2013 they doubled. There are 600,000 in Lebanon, 500,000 in Jordan, 400,000 in Turkey, 200,000 in Iraq, 100,000 in Egypt, 25,000 in Algeria, 20,000 in Greece and 3500 in Armenia. This refugee wave is a result of war, similar to the Palestinian and Afghan refugee issues and the Afghans in the last half a century.
In Iraq, the presence of Kurdish refugees from Syria, especially after their recent exodus, is expected to affect the issue of Kurdistan, accelerating the process of establishing a loose political connection between Kurds in Syria and Iraq. In Jordan and Lebanon the coexistence between Syrian and Palestinian refugees is expected to cause social and political upheaval in Amman which already faces the threat of Sunni Wahhabis. For Turkey refugees are manageable and can become a major asset for politically influencing Syria if they remain in the Turkish- Syrian border with the prospect of returning to Syria. The reception and settlement by the Armenian state of hundreds of Armenians in Nagorno Karabakh and other adjacent occupied regions of Azerbaijan and firm intention to start construction of about 200 apartment building and highways connecting occupied territories to Armenia have triggered extremely negative reaction of Azerbaijani authorities. Baku asserted this settlement policy on Nagorno Karabagh as a violation of United Nations relevant resolution, Geneva conventions as well as norms and principles of the international humanitarian law. According to Baku this demonstrates the obvious intention of Armenia, which uses the humanitarian catastrophe in Syria for consolidation of its occupation policy of Azerbaijani territories. The settlement of Armenian refugees from Syria in the occupied territories could result in severe escalation of situation in the region with possible unpleasant repercussions beyond this region.
Obviously Greece is the only European country which has to carry the burden of hosting so many, mostly Muslims, Syrian immigrants. The big number of Syrian refugees in Greece is due to the fact that they can move easily in Turkish territory and are able to reach the Greek-Turkish border quickly and unhindered. Similarly, the Greek state needs to focus on the issue of safety of Greek-speaking population of Syria, either Christians or the so-called " Turk-Cretans', who form a cultural link between Greece and Syria.

The migration of Syria is growing. The prolonged duration of Syrian civil war and the fact that there is no end of it in sight make the humanitarian refugee crisis a major problem of social and geopolitical security not only for Syria but for the wider region. Thus it is necessary to ask for the implementation of human rights of the refugees. It is necessary for all states, including Greece, to act immediately and make all necessary preparations at a national and transnational regional level to address the problem.