The policy of the West in Syria

The policy of the West in Syria

Dr. Evangelos Venetis

Head of the ELIAMEP Middle East Research Project

Kathimerini, 17/12/2014

After four years of civil war, Syria remains in a state of chaos and security deadlock. With hundreds of thousands of victims, millions of displaced refugees in neighboring countries and destroyed much of the country's infrastructure, the civil conflict now seems futile and hopeless in conjunction with the consolidated action of the Islamic Caliphate in the East and in Iraq.

President Assad remains strong in Damascus from where he is trying to restore unity in Syria by facing a fragmented opposition. The moderate secular rebels hold part of Aleppo in the north and try to consolidate its position facing both Assad and the Islamists of the Islamic Caliphate as well as the Nosra Front in the east. The equilibrium between the divided opposition and the power of Assad are the main factors of non-termination of the civil war to date. The fixed dividing force the combatants have an effect: the weakening of every side is visible running the risk of fragmentation of Syria and the prevalence of anti-Western Islamist political forces in such an eventuality. So what is the attitude of the West in this context?

It's probably the first time in modern history that the West does not have the financial ability and willingness to engage in a land war not only in Syria but also worldwide. Europe is absent while China has the role of a distanced active observer. Hence there are two world powers with influence in the region remaining: the US and Russia.

From the very beginning of the crisis, Washington has supported the Syrian opposition against the anti-Israel Assad wrongly anticipating the certain fall of Damascus. Military developments belied the American plans and untamed Sunni caliphate caught Washington by surprise. Today the US is invited to choose between the unstable and adventurous borders change in the region and the preservation of Syria with Assad in power.

Keeping Assad in power is always the consistent position and policy of Moscow, which tries to see its ally maintaining intact the role and power. Moscow considers cooperation with Assad as a prerequisite for the West to deal drastically and sufficiently the Caliphate in Raqqa. Russia believes that as in Iraq there is a government in Baghdad along with the Kurds acing as a stabilizing force against the Caliphate, the same should be in Syria by Assad as reliable geopolitical power for the West against the Caliphate aiming to put the latter between two fires in east and west .

To summarize it becomes apparent that Moscow and Washington are seeking stability in Syria; yet the Kremlin avoids bold moves such as the partial support of the Caliphate from the very beginning, which may jeopardize geopolitical security. The Russian foreign policy in Syria is more realistic and stable than the US one. In the midst of the Ukrainian crisis a US-Russian agreement on stabilizing Syria is a desideratum but does not seem achievable any time soon. Yet balancing their policy in the two crisis is something that can be considered in the current Russian-American negotiations.

***

Η στάση της Δύσης στην Συρία

Δρ. Ευάγγελος Βενέτης
Υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής – ΕΛΙΑΜΕΠ

Μετά από τέσσερα χρόνια εμφυλίου πολέμου η Συρία παραμένει σε κατάσταση χάους αλλά και αδιεξόδου. Με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, εκατομμύρια εκτοπισμένους πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες και κατεστραμμένο ένα μεγάλο μέρος των υποδομών της χώρας, η εμφύλια σύγκρουση φαντάζει σήμερα μάταιη και αδιέξοδη σε συνδυασμό με την παγιωμένη δράση του Ισλαμικού Χαλιφάτου στα ανατολικά της χώρας και στο Ιράκ.

Ο Πρόεδρος Άσσαντ παραμένει ισχυρός στην Δαμασκό απ’ όπου προσπαθεί να αποκαταστήσει την ενότητα της Συρίας με την αντιμετώπιση της αντιπολίτευσης η οποία μόνο ενωμένη δεν είναι. Οι μετριοπαθείς εκκοσμικευμένοι αντάρτες κρατούν μέρος του Χαλεπίου στα βόρεια και προσπαθούν να παγιώσουν την θέση τους αντιμετωπίζοντας τόσο τον Άσσαντ όσο και τους ισλαμιστές του Ισλαμικού Χαλιφάτου και του Μετώπου Νόσρα στα ανατολικά της χώρας. Η διαιρεμένη αντιπολίτευση και η ισχύς του Άσσαντ αποτελούν τους κύριους παράγοντες της μη λήξης του εμφυλίου μέχρι σήμερα. Η πάγια διαίρεση ισχύος των εμπολέμων έχει ένα αποτέλεσμα: την αποδυνάμωση όλων με ορατό τον κίνδυνο κατακερματισμού της Συρίας και την επικράτηση αντιδυτικών ισλαμιστικών πολιτικών δυνάμεων σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ποια λοιπόν η στάση της Δύσης;

Είναι ίσως η πρώτη φορά στη νεώτερη ιστορία που η Δύση δεν έχει την οικονομική δυνατότητα και την διάθεση να εμπλακεί σε χερσαίο πόλεμο όχι μόνο στην Συρία αλλά και παγκοσμίως. Η Ευρώπη είναι ανύπαρκτη ενώ η Κίνα έχει τον ρόλο του ενεργού αλλά εξ αποστάσεως παρατηρητή. Δύο είναι οι μοναδικές παγκόσμιες δυνάμεις που ασκούν επιρροή στην περιοχή: οι ΗΠΑ και η Ρωσία.

Η Ουάσινγκτον στηρίζοντας εξαρχής ανοικτά τη συριακή αντιπολίτευση έναντι του αντι-ισραηλινού Άσσαντ θεώρησε εσφαλμένα προδιαγεγραμμένη την πτώση της Δαμασκού. Οι στρατιωτικές εξελίξεις διέψευσαν τα αμερικανικά σχέδια και το ατίθασο σουνιτικό χαλιφάτο έφερε την Ουάσινγκτον προ εκπλήξεως και εκτός σχεδιασμού. Σήμερα οι ΗΠΑ καλούνται να διαλέξουν μεταξύ της ασταθούς και τυχοδιωκτικής επαναχάραξης συνόρων στην περιοχή ή της διατήρησης της Συρίας με τον Άσσαντ στη εξουσία.

Ακριβώς η διατήρηση του Άσσαντ στην εξουσία είναι εξαρχής η πάγια θέση και πολιτική της Μόσχας, η οποία βλέπει τον σύμμαχό της να διατηρεί ακέραιο τον ρόλο και ισχύ του. Η Μόσχα θεωρεί την συνεργασία με τον Άσσαντ ως απαραίτητη προϋπόθεση για την Δύση προκειμένου να αντιμετωπίσει δραστικά και επαρκώς το Χαλιφάτο στην Ράκκα. Η Ρωσία θεωρεί ότι όπως στο Ιράκ υπάρχει η κυβέρνηση της Βαγδάτης μαζί με τους Κούρδους ως δυνάμεις σταθερότητας έναντι του Χαλιφάτου, το ίδιο πρέπει να υπάρχει και στην Συρία με τον Άσσαντ ως αξιόπιστη γεωπολιτική δύναμη προκειμένου το Χαλιφάτο να βρεθεί μεταξύ δύο πυρών σε ανατολή και δύση.

Συνοψίζοντας καθίσταται εμφανές ότι η Μόσχα και η Ουάσινγκτον επιδιώκουν την σταθερότητα στην Συρία με το Κρεμλίνο να αποφεύγει τολμηρές κινήσεις, όπως την μερική στήριξη του Χαλιφάτου σε αρχικό στάδιο, που μπορεί να θέσουν την γεωπολιτική ασφάλεια εκτός ελέγχου. Η ρωσική εξωτερική πολιτική στην Συρία είναι πιο ρεαλιστική και σταθερή σε σχέση με την αμερικανική. Μεσούσης της ουκρανικής κρίσης η σύμπλευση των δύο δυνάμεων στην Συρία είναι ζητούμενο με δυσοίωνη προοπτική επί του παρόντος. Ωστόσο ο συμψηφισμός των δύο κρίσεων δεν γίνεται να απουσιάζει από τις βραχυπρόθεσμες ρωσο-αμερικανικές διαπραγματεύσεις.